Αν μπορούσα να πετώ με σώμα και μυαλό
στον κόσμο θα ταξίδευα παντού,
για να βρω τα παιδιά που παίζουν και γελούνε σαν εμάς.
Που χαίρονται να ζουν κι αυτοί που τ’ αγαπούν
θα χάριζαν σ’ εκείνα όλη τη γη.

Θα πέταγα ψηλά, θα άνοιγα φτερά για εκείνα
μα ο άνεμος φυσά με πάει μακριά
σε κόσμους που δεν ήθελα να δω.
Σ’ ανθρώπους μακρινούς με πόνους μυστικούς
εκεί που μόνο ακούς πως ο θεός μας ξέχασε εδώ

Αν μπορούσα να σταθώ με σώμα και μυαλό
σε μια μεριά του κόσμου μακρινή,
εκεί που τα παιδιά δεν ξέρουν να γελούνε σαν εμάς.
Μα χαίρονται να ζουν κι αυτούς να συγχωρούν
που έκοψαν και χώρισαν τη γη.

Θα πέταγα ψηλά, θα άνοιγα φτερά με εκείνα
και ο άνεμος φυσά μας πάει μακριά
σε κόσμους που θα ήθελα να δω.
Σ’ κόσμους μακρινούς αυτούς που φτιάχνει ο νους
εκεί που μόνο ακούς πως ο θεός μας ένωσε εδώ.