Παίξε φίλε και τραγούδησε για μένανε
πονεμένα να μ’ αγγίξεις την καρδιά
μια κι απόψε μπρος σε σένανε με φέρανε
ο καημός κι η δική της απονιά.

Νότα, νότα, στίχο, στίχο θα ξεχάσω
τη στεναχώρια απ’ το δικό της χωρισμό
κι αν θα δεις σε κάποιο δάκρυ να ξεσπάσω
θα ‘ναι που ακόμα σαν θεό την αγαπώ.

Μη διστάσεις αν θα δεις δάκρυ στα μάτια μου
πες πως φταίει το ξενύχτι κι ο καπνός
το τραγούδι σου να καίει τα φυλλοκάρδια μου
που τα τρώει ο δικός της χωρισμός.

Νότα, νότα, στίχο, στίχο θα ξεχάσω
τη στεναχώρια απ’ το δικό της χωρισμό
κι αν θα δεις σε κάποιο δάκρυ να ξεσπάσω
θα ‘ναι που ακόμα σαν θεό την αγαπώ.