Του χωρισμού τα σύννεφα
μαζεύτηκαν κοντά μου
κι εγώ ρωτώ καρδιά μου
σταγόνες τα γιατί.

Και το κλαδί του έρωτα
που αστραπή τσακίζει
σαν χώμα που μυρίζει
στάχτη νερό και γη.

Κι έγινε αυτός ο δρόμος μου
να είσαι πάντα φως μου,
εντός κι εκτός του κόσμου
που όσο θα ζω θα ζεις.

Ανθός ανθρώπου χάρισε
κι εγώ στον όφι κρίνο,
φύγε δεν θα σε κρίνω
σαν φύλλο δένω εδώ.

Που αέρας το αγάπησε
και το ‘κανε δικό του
απάνω στο σταυρό του
βρήκα φωλιά να βγω.

Κι έγινε αυτός ο δρόμος μου
να είσαι πάντα φως μου,
εντός κι εκτός του κόσμου
που όσο θα ζω θα ζεις.