Μες του χειμώνα την καρδιά
και τη βουή τα όνειρα μου ψάχνω,
της μοναξιάς μου τη σιωπή
χωρίς κρασί, χωρίς γιατί για να βρω.

Αχ, να ‘μουν άνεμος στη γη ποτέ να μη πατούσα
τον κόσμο όλο να τον γύριζα, να τον θωρούσα.
Πίσω να τρέξω δεν μπορώ και τη σκιά σου ακολουθώ
χωρίς να ξέρω το γιατί, του ανέμου οι σφυγμοί.

Να μη σκεφτόμουνα εποχές,
παλιές πληγές χειμώνες, καλοκαίρια,
παρά μονάχα τ’ όνειρο
που μου ‘κλεψαν περίτεχνα απ’ τα χέρια.

Μ’ ένα τσιγάρο, μια φωτιά
η λησμονιά μένει πάντα θολή,
μα του τσιγάρου σου οι καπνοί
αγιάτρευτοι μένουν και σιωπηλοί.

Αχ, να ‘μουν άνεμος στη γη ποτέ να μη πατούσα
τον κόσμο όλο να τον γύριζα, να τον θωρούσα.
Πίσω να τρέξω δεν μπορώ και τη σκιά σου ακολουθώ
χωρίς να ξέρω το γιατί, του ανέμου οι σφυγμοί.