Ο αέρας που φυσά
φέρνει πίσω τ’ άρωμα σου
μελωδία μακρινή μου
πέρα απ’ τη στεριά.

Στων ανθρώπων τη ματιά
ζητιανεύω τη ματιά σου
κι όποιος τόπος δεν σε είδε
μοιάζει πουθενά.

Μέσα μου το ξέρω είναι αργά
έφυγε και δε γυρίζει πια.
Μέσα μου το ξέρω είναι αργά
ν’ αγαπήσω δεύτερη φορά.

Στην καινούρια γειτονιά
βλέπω κάποια που σου μοιάζει
μες στον ύπνο απόψε θα ‘ρθω
κάπου να σε βρω.

Άδεια πόλη ερημιά
τώρα πια δεν με τρομάζει
ένα όνειρο όλα είναι
κι όμως δεν ξυπνώ.

Μέσα μου το ξέρω είναι αργά
έφυγε και δε γυρίζει πια.
Μέσα μου το ξέρω είναι αργά
ν’ αγαπήσω δεύτερη φορά.