Στον δρόμο τις βλέπεις και θες να τις κλέψεις
και θες να χορέψεις μαζί τους κι εσύ,
τον χρόνο για χάρη τους να κοροϊδέψεις
μα πάντα η ματιά σου είναι μισή.

Στον δρόμο τις βλέπεις με πόθο χαζεύεις
μα είναι το σώμα ενός μικρού παιδιού,
τον χρόνο για εκείνες λες πως θα ξεκλέψεις
και πάντα το βλέμμα σου στρέφεις αλλού.

Γυναίκες του δρόμου στον δρόμο του πόνου
σε μέρη που βράζει ο θυμός κι η οργή,
τις λένε πουτάνες που κάνουν τα πάντα
μια ώρα για εκείνες τα πάντα είσαι εσύ.

Γυναίκες του δρόμου προσφέρουνε πόθο
με κάνουν να νιώθω μοναδικός,
χτυπάνε το τζάμι, φωνάζουν εμπρός μου,
γυαλίζονται τρέχουν στο πρώτο μπλε φως.

Κορμιά μπερδεμένα με κούκλες και χένα
σε βρόμικα χέρια χωρίς ενοχές,
με φόβο τα μάγια των νέγρων τα χάδια
γυρνάνε στους δρόμους και σώζουν ζωές.

Στον δρόμο τις βλέπεις και θες να τις κλέψεις
να λύσεις τα μάγια να απελευθερωθούν,
στον δρόμο τις βλέπεις φοβάσαι να μπλέξεις,
φοβάσαι τον θάνατο πως κουβαλούν.

Στον δρόμο τις βλέπεις κι οι τύψεις σε τρώνε
που πέρασε κι απ' το δικό σου μυαλό,
κι εκείνες κοιτούνε και αδιαφορούνε
γιατί δεν πιστεύουνε στα σ' αγαπώ.

Γυναίκες του δρόμου προσφέρουνε πόθο
με κάνουν να νιώθω μοναδικός
χτυπάνε το τζάμι φωνάζουν εμπρός μου
γυαλίζονται τρέχουν στο πρώτο μπλε φως.