Αποκλεισμένος σε μια πόλη που πεθαίνει
χωρίς διέξοδο χωρίς προοπτική
είν’ η ζωή μου ακατανόητη και ξένη
σαν μια παράξενη και φάλτσα μουσική.

Με νανουρίζουν με πολύχρωμες οθόνες
με ξεγελούν με παραμύθια της φυγής
σ’ ένα λαβύρινθο με μαγικές εικόνες
όλο γυρεύω μιαν οδό διαφυγής.

Αποκλεισμένος σ’ ένα όνειρο που σβήνει
εκτεθειμένο στη ραδιενεργό βροχή
δες στροβιλίζομαι σαν φύλλο μες στη δίνη
πού ‘χει γεννήσει η δική σου ενοχή.