Γεια σου,Γιώργη,άσπρο το άτι σου,
απλόχερα που προσφέρεις,ματαίως,
σάμαλι τις Κυριακές τα πρωινά
και μεγαλοβδομαδιάτικες σταφίδες και στραγάλια της μνήμης.

Γεια σου,Γιώργη,φαεινέ και ευφρόσυνε,
Άη Γιώργη του εορτολογίου
["Εκ Μεσσήνης της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου Γεώργιος
ο Ποιητής"]
στο αδειανό του κρεβατιού σου
κλείνουν τα μάτια κοπέλες έτοιμες να φιληθούν.
Μα εσύ,φορώντας γαμπριάτικο κουστούμι,
βγαίνεις απ΄τη φυσούνα των δακρύων
στο γήπεδο ολομόναχος -φωνές,αλαλαγμοί-
κι εκεί σου σκάει ντρίπλα ο χρόνος ο άχρονος,
άπραγες βουρκώνουν παρθένες της ψυχής.

Ω!Γιώργη!
Πεσκέσι αντίδωρο σου στέλνω
κυδώνι με αμύγδαλο,
άδεια ελπίδα να ντριπλάρω,κάποια μέρα,
εκείνον τον αφύλακτο κρυφό κυνηγό σου,
δεν δύναμαι όμως,
με τρών΄τα ζάρια-δόντια των νεκροκεφαλών
όλων αυτών της τάξεως των αγροφυλάκων.