Ζω σ΄ ένα κρυστάλλινο ίλιγγο.
Νεκρό είναι το τρένο.
Ενώ φεύγει ο σταθμός.
Ο χρόνος είναι στατικός.
Κι ενώ κι εγώ φεύγω και εγώ.
Προς την απομάκρυνση.
Στο φως ενός πολύεδρου ήλιου.
Όπως σε όλες τις όψεις του αλλάζουν όλες οι λάμψεις.
Στην άπειρα αυτή αποσιωπητική στιγμή.
Μιας ιστορίας κρυστάλλινης.
Μιας οριστικής υποτέλειας.