Κρεμαστών ρολογιών άηχος κούκος οι μνήμες

Αμηχανία σκορπούν

Στο αίθριο των εκκρεμοτήτων

Έπειτα φυγαδεύονται ακατάληπτα

Σαν τραπουλόχαρτα

Στα χέρια δεξιοτέχνη ταχυδακτυλουργού

Σε μια ερεβώδη αναμονή

Πικρό οξυγόνο η ελπίδα

Που εξυφαίνει τη σκουριά της αχρησίας

Τόσους αθρηνολόγητους θανάτους

Χωρίς την παραμικρή αίσθηση της σφαγής

Δοξολογεί απειροστούς η καθημερινότητα

Το δάκρυ λουόμενο αντανακλαστικό

Ματαιωμένης κυριαρχίας επιφώνημα

Μικρής ή μεγάλης ορθοπεταλιάς του εγώ

Μέχρι δακρύων