Τελειώνει και η Μεγάλη Τετάρτη
Βαρέθηκα τις Μεγάλες Μέρες

Εγώ είμαι της σιωπής
Της λιγοστής ημέρας
Και της ατέλειωτης νύχτας

Τότε κατεβαίνουν οι αγαπημένες μορφές
Με τις λίγες φιγούρες
Και τα αποξηραμένα άνθη της ζωής τους
Και τις αγκαλιάζω

Κι εσύ μπροστά, καταμπροστά
Σα μάνα του κεκοιμημένου
Μ' ένα αόρατο παράπονο να με σκοτώνεις