Σε ένα φέρετρο αγκαθωτή

σκιά

Κορίτσι εκάθησε να σε προϋπαντήσει

κάποιον ανήκουστο άφησε

στο σπίτι —ο βαφτιστικτός.

Δύσχερος ο απόρθητος

καβαλάρης

Σκληρός στο πρόσωπο

προγονικός στο ένστικτο

αντηχεί στις σκυθρωπές ματιές

στους λόφους τους πετρώδεις

στους ορεγούς

στα νερά της ιαχής

στων κηλίδων μας που τέμνονται στο σώμα.



Αυτή είναι η μέρα σου,

αγκαθωτό σκοτάδι σε βρήκε

Κάτω στα περίλαμπρα, απέναντι

Σου είπε να σηκωθείς

Θα με βρεις να σιγοκλείνω

τα τείχη των Ατρειδών

τα Σύμπαντα να φτιάχνω



Το χάος το σκοτάδι,

η μνήμη,

πάλι θα σε βρει

Κάθε καλοκαίρι λέει ανθίζει

έρχεται —με γυρτά μάτια ολοκάθαρη

του τρύγου τα ορεινά να ποτίσει

τη γύρη σου να κλαδέψει

τα ήρεμα σου να διαλαλήσει



Σε χρειάζεται στα τωρινά της χέρια,

ισοπεδωμένα, άνθη διάσπαρτα,

αραιωμένα από τα καθαρτήρια του πόνου



Ο εύηχος αγέρας χτύπησε τα

λαμπιρίζοντα σου χέρια

χώθηκε μες τη λαβωματιά σου

άπειρα σου ‘ρθαν τα ποτάμια

αμυγδαλιές ξεφύτρωσαν

τα κυπαρίσσια ψήλωσαν

φωτοβολίδες ξεπηδούν

τις οραματίζεσαι

ξεχνάς τα λόγια σου



Ο γύπας παίζει με τα προσωπεία του

τα μεγαλοπρεπή σημάδια του

απορρίπτει,

σκυφτοβολεί,

εξαφανίζει



Και αυτός ο αντίδικός σου, να χάνεται

στο άφατο της μέρας.