Αναμετριέμαι με του ανθρώπου την ήττα
κι όσα κωφά παρέμειναν στο κάλεσμά μου.
Γράφω στον Έρωτα
κάθε που γεύομαι το σώμα του θανάτου.
Πασχίζω να ξορκίσω τα μελλούμενα,
μα ο χρόνος πια μου φανερώνεται,
γλύφει το όνειρο, σχεδόν στεγνό,
ξένο στο χάδι
κι εγώ φυλάγομαι σαν έμαθα
σε κόρφους γυναικών εξόριστων
από αγάπη.
Χωρίς αντάλλαγμα
επιστρέφω θραύσματα χαράς,
μια ζωή επιστρέφω,
αλλάζω τα παλιά με καινούρια.
Αυτό διαλαλώ,
πλανόδιος στα σύνορα της Εδέμ
και τόσο μόνος.