Σε συναντώ, παππού,
μες στη μεγαλοσύνη της αγάπης σου
δεν μας κατάπιε ο χρόνος.
Σε συναντώ παιδί
δεκατριών χρονών,
κρατάς το χέρι μου να σε γνωρίσω,
κρατώ το χέρι σου να με γνωρίσω.
Καθρεφτίζω τις ζωές μας,
δεν αντιστέκομαι,
σχεδόν μ’ αφέλεια ρωτώ:
«Ήτανε δίκαιο;»
παραστέκομαι της απόκρισης
και συ παιδί ανυπεράσπιστο
ευθύς με μία κίνηση του σώματος
παραμάνα γίνεσαι,
τροφός και αλυσίδα.
Χρόνους καλλόχρονους εύχεσαι
και χάνεσαι.
Σε συναντώ, γιαγιά, σε συναντώ
αγέρωχη και όμορφη
μέσα στα χρόνια της νιότης,
σ’ απλώνω στο κρεβάτι μου.
Τα χέρια σου βελόνι και κλωστή,
σμιλί που μετρά τον πόντο.
Φτιάχνεις μοτίβα με μαλλιά,
ρίχνεις επάνω μου
νήμα και μετάξι,
κουκούλι γίνομαι που μεγαλώνεις,
πλάθεις ξανά το σώμα μου
με σάκους από άμμο.
Με έκσταση παρατηρώ
όσα μου φανερώνεις,
δεν προλαβαίνω να ρωτήσω,
χάνεσαι.
Χρόνους καλλόχρονους εύχεσαι
και χάνεσαι.