Έκλεινες τα μάτια
κι αντίκριζα μια πρωτόγνωρη,
ακανόνιστη ομορφιά.
Γέμιζες τις σκιές με χρώματα,
το σκοτάδι φωτιζόταν με ήχους
από κόσμους μακρινούς.
Σ’ αυτούς που τελικά ταξίδεψες και συ
σαν κάθε αγάπη που παλιώνει στο χρόνο.
Αρμενίζεις ευλαβικά στο πέλαγος
μα ποτέ δε ναυαγείς,
μονάχα ξεμακραίνεις
μέχρι που τα μάτια κουράζονται, σε λησμονούν.
Ταξιδεύουν τώρα γι’ άλλους προορισμούς