Θα γράψουν για σας μεγάλοι ποιητές.
Θα σας στολίσουν με στεφάνια και λουλούδια.
Θα δακρύσουν για σας άγνωστοι
καθώς ακούνε τους επικήδειους
τον ένα μετά τον άλλο.

Θα πουν πως είστε ήρωες και δε θα ‘ναι ψέμα.
Θα πουν και για παρηγοριά στις οικογένειές σας
πως τιμήσατε την πατρίδα
ποτίζοντάς τη με αίμα.

Ποια μάνα γη όμως θέλει να σκοτώνει τα παιδιά της;
Ποια μάνα γη δέχεται τιμές,
όταν το αίμα των ανθρώπων
διαπερνά τα σωθικά της;

Γυρνώντας και πάλι εδώ, σε εποχές ευτελισμού
περιμένω ν’ ανθίσει ξανά το γιασεμί,
να μυρίσουν οι άνθρωποι τους ανθούς της άνοιξης,
να στολίσουν οι νεράιδες τα μαλλιά τους
με βασιλικό.

Μα πώς, Θεέ μου πώς;
Αφού ξεχάσαμε να ποτίζουμε τη γη μας με νερό
και γεμίσαμε τα σπίτια μας με πόνο…