Άλλη κίνηση δεν θα κάμω πια
γιατί ο χειμώνας - δάσκαλος
ποτέ του δεν με κοίταξε ακίνητος
τόσο βαθιά
με το ένα μάτι γκρίζο και τ’ άλλο άσπρο
σαν της γάτας.
Στέκομαι επιτέλους
το μέλλον αλλάζει πόδι μουδιασμένο
τ’ αλλά μου μέλη
απλές υποθήκες θανάτου.
Κοίτα, η κάμαρα
πάλι μεταμορφώθηκε σε νύχτα
κι η νύχτα σε κάμαρα.
Απ’ έξω το τίποτα λάμπει
σε άσπρη δόξα…

Ο χρόνος είναι αλλιώτικος για την ερωτευμένο
δεν είναι πρακτικός,
χωρίς αποτέλεσμα λήγουν οι στιγμές.
Το μέλλον φτιάχνεται με τα πιο ωραία θέματα
της χθεσινής αγάπης
για θάνατος λογιέται ο χωρισμός,
όταν τελειώνει το αίσθημα
δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του.
Ως ν’ απαντήσω στον μπακάλη
πρωτοχαιρετιστήκαμε
και μέσα άρχισε ξανά
ο διάλογος με σένα
ευφορία – πρώτη φωνή αναγνώρισης,
φεύγω ανάλαφρη με τη σακούλα
αν έχεις προλάβει να μ’ αγγίξεις
σκυφτή –αν έχει ξανάρθει
το φοβερό βλέμμα του αποχωρισμού.
Αδειάζω, όλο αδειάζω
τη στιγμή απ’ το παρόν
και μπαίνω σ’ άλλο τώρα
πηχτό και αδιαίρετο