Θα σε περιμένω πίσω απ’ την κλειστή πόρτα της νύχτας
Το φθινόπωρο προχώρησε έσμιξε με το πρόσωπό σου
Είναι η εποχή που γνωρίζεις τα δέντρα τα πουλιά
Μέσα στο πληγωμένο φως στο ψυχορράγημά τους

Είναι η εποχή των καθηλωμένων χεριών
Η μοναχιασμένη φωνή βρήκε το μίσχο της
Μια ανάσα σύρθηκε διπλή μέσ’ απ’ τα πράγματα
Έπειτα ένας πνιγμένος ήχος
Ανακατωμένος με τα στερνά φύλλα

Το σκοτάδι στα μάτια σου κρυμμένα στο βράδυ
Που έψαχνα κι έχανα
Τα μεγάλα έκπληκτα μάτια σου
Ανοίγοντας στο φθινόπωρο
Αφημένα σε μιαν άκρη του χρόνου
Κάνοντάς με να ψάχνω
Να ζήσω μέσα σου όλο το χρόνο
Περνώντας ζώντας να ντυθώ την παρουσία σου
Να κρατήσω μέσα σου την ανθρώπινη ηλικία σου
Που την άφηνες κι έφευγες
Τόσες εικόνες που γυρεύουν ανάσταση
Να φορέσω μια παρέλαση ημερών ύστερ’ απ’ τη βροχή
Ένα δίχτυ από ήλιο σε μαύρα μαλλιά
Να κινηθώ στα βήματά σου
Που δοκιμάζαν τη μέρα και βιάζαν τη νύχτα
Ανοίγοντας τη σιωπή
Κι έπειτα πάλι στη σιωπή να τα ρίξω
Σα μια χαμένη μουσική φως που φεύγει