Το καθετί μου έξω από μένα πηγαίνει
Προς την επιστραμμένη σκιά του πλησιάζοντας
Τρίβοντας μέρες δίχως ήχο
Τρίβοντας κουρέλια από ουρανό
Τα τελευταία μονοπάτια του καπνού

Ως πού θα σε πάει ο καπνός
Ως πού θα σε πάει μάταιο φως μου
Χυμένο στο καθετί έξω από μένα

Στο πρόσωπό μου ρέει μόνο η νύχτα
Εδώ και καιρό πολύ δε θυμάμαι
Έχει εγκατασταθεί μαζεύοντας όλη μου τη ζωή
Σ’ ανάμνηση ζωής
Όλα μου τα πράγματα
Μιαν ανάμνηση πραγμάτων κάνοντας

Πόσο εξαντλημένος είναι ο χώρος
Πόσο είμαι εξαντλημένος ανάμεσα σε τόσα είδωλα
Παλιά χιονισμένα πράγματα

Έχει χιονίσει ο θάνατος έχει γεράσει
Πριν να γεράσει η ζωή
Πριν πριν ακόμα τις μέρες της μετρήσει
Σε μια κλειστή σελήνη
Πριν πριν ακόμα τα μάτια της ανοίξουν ανυπεράσπιστα
Μέσα στην πιο έκπαγλη άνοιξη
Πριν να γεράσει δε θα ζήσει
Κιόλας ο θάνατος έχει γεράσει μέσα της
Που απ’ τη λιγότερη νύχτα στην περισσότερη τη φέρνει
Πιο γυμνή