Πλέκει φωλιές η αναμονή
κι είναι τα χελιδόνια που μάλωσαν
με τις φτερούγες του χειμώνα
κι έκανε τόπο
πόδι να βάλει η άνοιξη στο σκοτεινό μου δώμα
βήματα σιωπηλά
και σου έκανα τη χάρη και δεν γύρισα
με τις παλάμες στην πλάτη μου
σε άκουσα να λες:
τώρα στο χάος θα γκρεμίζεσαι
κι αν τύχει
έτσι όπως πέφτεις να θυμηθείς γύρνα
και γνέψε μου μονάχα ένα σινιάλο
εγώ θα καταλάβω.