Πρέπει ν' αποφασίσω
σε μνήμες έργων ή σ' αυτές των φαντασμάτων
να με εμπιστευτώ.

Γίναν πολλά τα υπάρχοντά μου
έτσι όπως περάσανε τα χρόνια
αμπαλαρισμένα καλά μέσα στη χούφτα
φυλαγμένα στην τσέπη
σαν χαρτζιλίκι αξόδευτο
που το μουσκεύει ανίκητος ακόμα ο φόβος.

Είναι πολύ το βάρος,
δεν είναι πια χαρά, θα πω
και πως καλύτερα ποτέ να μην το είχα.
Μα τώρα το κρατώ.

Εσύ εκεί που'χεις ένα ποίημα
πόσο κάνει;
Κι αυτό το χαμόγελο το θέλω
πόσο έχει;
Θέλω κι εκείνη την αίσθηση που
όταν πατάς στο δρόμο σου
το κάθε βήμα σου όλο και σε ψηλώνει.
Πόσο έχουν όλ' αυτά;
Δέκα ακριβά; Χίλια πολύτιμα; Δέκα χιλιάδες ανεκτίμητα;
Πόσο; μια ζωή;
Σ' την καταθέτω.