Έλα σ’εμένα
μας βρήκα έναν κόσμο
ίδιος τα μάτια σου.
Εργόχειρο κεντημένο
με τις γραμμές της παλάμης
και το φως που ξαίνουν τα πράσινα φύλλα των δέντρων.
Έλα, σε καρτερεί το μάραθο κι η μπουκαμβίλια
το τραγανό θυμάρι, ο πλάτανος
και η γριά ελιά.
Το κορμί
με το όνομά σου χαραγμένο στα πλευρά
σε καρτερεί κι αυτό
δεμένο σε ακτή ίδια το στόμα σου
χαμόγελο στην άμπωτη
φιλί στην πλημμυρίδα.
Του μικρού ποδιού σου καλώ την πίεση
να γλιστρήσουμε στη νοστιμιά της θάλασσας
με τα πανιά φουσκωμένα
σαν όνειρα, σαν φτερά γλάρων.
Έλα σ’εμένα
κι είναι τα μάτια μου αστέρια που πήρανε να πέφτουν
σαν μάθανε πως θα γεννηθείς
μήπως και βρουν μιαν άκρη
εκεί όπου εσύ μοναδική βασίλισσα είσαι.
Έρχονται με παράπονο
που δεν τους δόθηκε
ακόμα μια ζωή πριν απ’αυτή
να ‘ταν νωρίτερα η αρχή του δρόμου να σε φτάσουν
(και ας μην ήταν η άφιξη νωρίτερα)

Βαλμένη σε τροχιά γύρω από ‘σένα η φωνή μου
ποθεί ν’ αναλυθεί μέσα σου.

Έλα κι ας είμαι κοντά τόσο
που ήδη κρατώ ανάμεσα στα δόντια την ανάσα σου.