Πολιορκώντας από μέσα ένα τριάρι
Πρωτοβουλία για παράθυρο θα πάρει
Και με τις γλάστρες στη βεράντα της θα ζει
Το μεσημέρι πάντα θα την ξεσηκώνει
Θα νιώθει κάπως ξεχασμένη, κάπως μόνη
Ώσπου στο τέλος θα καλμάρει κάθε αυγή

Θα δώσει χώρο στο παράλογο
Κι όταν ανοίξει τον διάλογο
Με τ’ άπειρο
Πάνω σε πάπυρο
Θ’ αφήσει τ’ όνομά της
Κληρονομιά της

Βροχή, θα σκέφτεται, και πολυκατοικία
Και θα βυθίζεται σε μια μελαγχολία
Σαββατοκύριακο, τσιγάρο και καφές
Σε μια παρένθεση που θα χωράει τόσα
Όσα δεν ήξερε ποτέ να πει η γλώσσα
Κι όσα δεν μπόρεσαν να κρύψουν οι βαφές