Για το μαχαίρι πάντα θα μιλάμε
Παρομοιώσεις πάλι θα ζητάμε
Μεταφορές Κι όσες φορές
Μες στην πληγή βαθιά και να κοιτάμε
Ψεύτικο το μαχαίρι που θα μπαίνει
Μα αληθινό το αίμα σου θα βγαίνει

Σκηνή ο χρόνος είναι κι ανεβαίνει
Κι αυτό που ζει κι εκείνο που πεθαίνει
Στα ξαφνικά Και σε νικά
Από το Βερολίνο ως τη Βιέννη
Πως κόβουμε ψωμί και θα το φάμε
Μαχαίρι ματωμένο κι ας κρατάμε

Αυτή η πληγή ποτέ της δεν θα κλείσει
Κι ένα σημάδι πάνω σου θ’ αφήσει
Τόσο βαθύ Που θα χαθεί
Όπως νερό που κρύβεται στη φύση
Κάθεται το κόκκινο στα θεωρεία
Εξάρτημα παλιό, σε αχρηστία

Πόσα χωράει μια στιχομυθία;
Πόσα λεπτά ζωής του τραυματία;
Αιμορραγείς Και της Σφαγής
Γυρεύεις τη χαμένη σημασία
Μονάχος του ο ρόλος θα μιλήσει
Αύριο πάλι η αυλαία σου θ’ ανοίξει