Αν κάποτε σε χάλκινο κεφάλι
για μια στιγμή σταθεί το περιστέρι,
καθώς σπυρί στο ράμφος μεταφέρει,
κι αν έπειτα ευθύς πετάξει πάλι,

τότε κι αυτός, που έψαχνε στα ίχνη
του χρόνου την αλήθεια να προφέρει,
σαν θα κοιτά το άγαλμα, θα ξέρει
του έφιππου το δάχτυλο πως δείχνει

τη δίδυμη φωνή της Επτανήσου
σ' ένα φλιτζάνι εσπρέσο ν' ανασαίνει
με μοίρα της κοινή και πεπρωμένη
το "ζήσε, σαν να γράφεσαι, και σβήσου",

που πάει να πει, Μεγάλη Θυγατέρα,
να ζεις με το 'να πόδι στον αέρα