Καλή μου μοίρα κρεμασμένη
Απ’ το παράθυρο
Τώρα είσαι μια γυναίκα
Σαν όλες τις άλλες
Πολύ χλομή για να ‘σαι ευτυχισμένη.
Θυμάσαι εκείνο το βράδυ
Στο καφενείο με τους μύθους;
Η νιότη πετούσε τα άνθη της
Σαν μπαλάκια από ψίχα ψωμιού.
“Ακόρεστη ώς το τέλος”, ψιθύρισε.
“Μυστήριο το νησί και το μυστηριώδες καράβι
Αίνιγμα τόσος πόνος να πάει χαμένος”.
Κι έπειτα οι βροχές σάπισαν
Τα βράδια που λυσσομανούσε η κραυγή
“Ακίνητος !”
Και αντιγύριζε το σκοτάδι
“Στην κόρη που έχω μαζί σου
Θα δώσεις τρία δαχτυλίδια.
Δεν υπονοώ τίποτε, είναι
Κάτι τελείως πραγματικό”
Μα πάψε, πάψε !
Ο μυτερός πράσινος βράχος
Μαλλιαρός απ’ την πίσω μεριά
Με το αδελφικό στήριγμα του ανέμου
Σεσηπώς –

Παιδιά κι ασκήμια: ακαθαρσίες που ορίζουν την ποίηση.
Δυο γυναίκες που αγαπιούνται
Και δεν θα τολμήσουν ποτέ τους να αγκαλιαστούν.