Την πρώτη φορά που ιστορήσαμε πως αργοσφάζανε τους φίλους μας,
κραυγή φρίκης αντήχησε.
Είχανε, τότε, σφάξει εκατό.
Μα όταν σφάξαν χίλιους και η σφαγή δεν είχε τελειωμό,
απλώθηκε σιωπή.

Όταν οι κακουργίες πέφτουν σαν βροχή,
κανένας πια δεν φωνάζει: Σταματήστε!

Όταν σωρεύονται τα εγκλήματα, γίνονται αόρατα.
Όταν οι πόνοι γίνονται αβάσταχτοι, δεν ακούγονται πια οι κραυγές.
Και οι κραυγές πέφτουν κι αυτές σαν καλοκαιρινή βροχή.