Στις γιορτές ο πόλεμος σταματούσε

Ανοίγαμε τότε
οι
ξένοι
λυρικά
τις ομπρέλες
μας

και τα δόντια έλαμπαν
και το δέρμα που κατοικούσαμε
λογαριαζόταν
εκεί

όπου τα στάχυα ψηλότερα των ώμων
όπου η θάλασσα
ευλαβικά
γίνεται
ένα με
τη
γη

η σκέψη το σώμα ο λόγος

στο τέλος
ένα

κι
ένα
σαν
εκκλησιές
έπεφταν χωριστά
ανάλογα με τη φήμη τους.