Ονομάζομαι κομμάτι του, ετών είκοσι πέντε
Είμαι η λογική βασανισμένη και σκυφτή να μελετώ
τη φευκτή διαδρομή, να ξεγελώ τις Ερινύες…
Μα εγώ δε φταίω! Δε φταίω ο ασαφής
Χάβαρο γίνομαι σαν αυτός αρχίζει να στοχάζεται.
Είναι ένα μαρτύριο πραγματικό και αυτό
Φεύγει απʼ το σώμα του

Διαμελισμός του
Εγώ
=
Κάτι
ενδιάμεσο πρέπει να υπάρχει;

«Είναι Τρίτη μα δεν νιώθω γιατί είναι Τρίτη»
«Θα έπρεπε να είναι πορτοκαλί αφού δεν είναι σήμερα μοβ»…
«Το γνωρίζω όμως…
Σήμερα είναι Τρίτη»
«Είναι φίλη μα δεν νιώθω να είναι φίλη»
«Είμαι ελάχιστα πίσω από το κεφάλι μου»

Μια άλλη θέληση αντιπαλεύει.
Η θεραπεία της μιας/αρρώστια της άλλης.
Παράδοξο έτσι;
«Λογικό!»
Ας θεωρήσουμε ίσως πως στο παράδοξο του καθενός
Βρίσκουμε τη λογική κάποιου άλλου.

Δεν κρατάει πολύ αυτή η τρέλα του
Σε κάνα μήνα απλά καταρρέει.
Έπειτα αδύναμος ξανά
Πιότερο απʼ όλους σαρκάζει το ίδιο το τέρας.
Δεν είναι μόνος του
«Κι εσύ εγώ είσαι» μου λέει, «κι όχι μόνο… κι εκείνη
που αγάπησα, όσους ξεβράζει η σκέψη μου»

Κάποιες φορές μου μιλά έξω απʼ τα δόντια
Πέφτει η βροχή και αυτός δεν φυλάγεται
«Αν πέσω τελειώνει το παιχνίδι;»
Θαρρείς πως θα γελάσει
Μʼ αυτό είναι που σε παγώνει περισσότερο
Το χαμόγελό του που μοιάζει με δυστυχία
Αυτό ονομάζω κάθε νέο χαμόγελο.

Το μόνο που θέλει είναι να παίζει
Πλάθει ιστορίες και πετά ανθρώπους μέσα σʼ αυτές
Σαν παιδιά του μας αγαπά ο Κρόνος
«Κοιτάχτε!
Ο βασανισμένος χαμογελά σαν άστρα»
Σημαίνει
Μόνος.
Ποια τρελή να θέλει να παίξει για πάντα;
Ποιος αγάπησε το χαμόγελο που ʼρχεται μέσα απʼ τα δάκρυά του;