Φαντάστηκα πολλές φορές
πως η ζωή μικραίνει
στην κοιλιά των σφουγγαριών
κάθε πρωί σαν ελιγμοί οι κινήσεις
στους διαδρόμους που μαλάκωσαν
με το πρώτο νερό
και παραπάνω δεν κοιτώ
να βρω στηρίγματα στα χέρια
ούτε το πέλμα δεν πατώ
χωρίς να μου γλιστρήσει

κι αν θέλω λίγο να φουσκώσω
παίρνω ανάσα οστρακώδη
γίνομαι κύλισμα στο βράχο
χωρίς καθόλου να νοιαστώ
αν η κατάληξη
θα ‘ναι αφρός
ή αμμουδιά
ή βουτηχτή τα χέρια

φαντάστηκα πολλές φορές
πως η ζωή μικραίνει
κρυμμένη δίχως αντιστάσεις
εκεί που ο καθένας διαλέγει
την κοίτη του
για έναν ύπνο που δεν πνίγεται
απ’ τη σκληράδα στο κουκούλι μας.