Κάθε τόσο στο Μετρό
η αλητοπαρέα εμφανίζεται
από το πουθενά.
Οι πόρτες
-ξαπλωτές γκιλοτίνεςπετυχαίνουν
την άκρη από ένα στρίφωμα
ή μία ψυχή
μα ποτέ αυτούς τους μάγκες.
Γέρνουν
ο ένας πάνω στον άλλο
σ' ένα τυχαίο ζεϊμπέκικο
και γλυτώνουν την τελευταία στιγμή
στην στροφή του αέρα.
Χασμουρητά και κινητά
κολλημένα σε μυαλά
πολεμούν την ανεμελιά τους.
Η κακογραμμένη αναγγελία των σταθμών
τους παγώνει για λίγο.
Τότε
οι βρισιές ενός γέρου που χήρεψε
ή το άρωμα
μιας χοντρής πολυλογούς
τους δίνει πάλι θάρρος.
Ξαναγγαλιάζονται
και δώστου πάλι
τεμπέλικο σεργιάνι.
Κάθε τόσο στα βαγόνια
ένα ανάριο κουβάρι μαλλιά ανθρώπων
κλωθογυρίζει για Αιώνες.