ο Έρεβος χαμογελά / κι είν’ κοφτερά

τα δόντια διαμαντένια.

Πεινάει για άσπιλες ψυχές / μοναχικές,

κορμιά μαρμάρου αγαλματένια.


Αποσυνθέσεις και σφαχτά / μες στα μυαλά

παίρνουν μορφή Ιππότη.

Χιλιάδες ίνες οπτικές, / φουλ ηδονές,

ρυτιδιασμένη κλαίει η νιότη.


Μα το Αουτσάιντερ φύτρωσε ξανά

χωρίς στρατό, χωρίς οικόσημο στο πέτο.

Σπάει τα δόντια του ερέβους με φωτιά,

τα ζόμπι κάνει ανθρώπους μες στο γκέτο.

Μόλις το φίδι φάει την ουρά

Και φτάσει στο σπυρί πού ’χει στο μάτι,

θα γίνει Άγγελος με κόκκινα φτερά,

ήχος Φωτός, στου Αουτσάϊντερ το Παλάτι.