Φεύγουν τα χρόνια άδεια βαγόνια
δεν γυρνούν τα χελιδόνια κι εγώ καρτερώ.
Κι όμως το χώμα διψάει ακόμα
έφτασε η ψυχή στο στόμα, πηγάδι ξερό.

Άκου της καρδιάς το χτύπο
σ’ έρημο κήπο
να μου λείπεις να σου λείπω
τόσο καιρό.

Τι να πω τι να μιλήσω
τα μάγια να λύσω
πως την πέτρα να κυλήσω
να σε ξαναβρώ.

Άναψε η Πούλια, μέτρησα χίλια
χίλια αστέρια, χίλια πούλια σε μαύρο ουρανό.
Κι όμως κανένα δεν λάμπει για μένα
να μου φέρει από τα ξένα τον αυγερινό.

Άκου της καρδιάς το χτύπο
σ’ έρημο κήπο
να μου λείπεις να σου λείπω
τόσο καιρό.

Τι να πω τι να μιλήσω
τα μάγια να λύσω
πως την πέτρα να κυλήσω
να σε ξαναβρώ.

Φεύγουν τα χρόνια άδεια βαγόνια
δεν γυρνούν τα χελιδόνια κι εγώ καρτερώ.
Τι να πω τι να μιλήσω, τα μάγια να λύσω
πως την πέτρα να κυλήσω να σε ξαναβρώ.