Κάποτε σπαταλούσες μια ζωή μες τα καράβια,

μα εμένα μου έδινες μονάχα χάρτινα να παίζω

και ενώ τα βύθιζα, εσύ χασκογελούσες.


Σου φάνταζε τάχα το άσπρο φουστάνι μου

βαρκάκι ξύλινο και έλεγες να ρίξω τα μαλλιά στους ώμους

να δούμε αν θα κάνουμε καλή ψαριά.


Άλλοτε πάλι με έριχνες από τα βράχια στη θάλασσα

να μάθω καθώς πρέπει να κολυμπώ σαν τις γοργόνες

που μου διάβαζες στα παραμύθια.


Σαν το αλμυρό νερό θωρούσες τη ζωή μας

άγρια κυλούσε και μεις λιμάνια ψάχναμε

και φάρους.