Δεν θέλω να πάρω τις σταγόνες σου
Ούτε να τις διώξω θέλω.
Κι αν είναι ερέθισμα σου η σιωπή.
Άρπαξε την και φύγε.

Αρχίζουν και οι δικές μου διάφανες συντρόφισσες αγωνίας.
Λύνονται τα κορδόνια σου και ενώ σαστίζεις επιμένω στην ιδέα
πως δεν τα χρειάζεσαι.
Γλιστράς, μα συνεχίζεις να με ακολουθείς.

Σε σπρώχνω στο έγκλημα της αφέλειας της παιδικότητας σου
για να σου μάθω την τάχα ανεξαρτησία
με μια υποσυνείδητη ανάγκη
καρφιτσωμένη στο παραπάτημα.

Σκύβεις.
Γονατίζω να σε φτάσω.
Το ύψος σου τελικά
με ξεπερνά.