Παρέδωσα το σώμα
και έμεινα μια ψυχή.
Αγνάντεψα με δέος,
γνώριμη οχλοβοή.

Την μοναξιά μου γύρευα
να την παραγεμίσω
και να με αφοπλίσω
με φόβους ζωντανούς.

Μα εκείνο που έχει την πνοή
δεν αποδίδει ανταμοιβή
σε παζλ συναισθημάτων
ή τσέπη αδειανή.

Αναρωτιέμαι φανερά,
αν με τιμάνε τα φτερά,
ώσπου κατέληξα ξανά
πως όλοι έχουμε
ελαφρώς ψαλιδισμένα.