Τὴν κέρα Ρήνη ἐπάντηξα στ’ἈὴΓιωργιοὺ τὴ στράτα
κι’ επόρπαθιεν ἀγαλιανὰ στὴν ἐκκλησὰ νὰ μπεῖ
κι’εἶδα γι’ἀκόμη μιά φορᾶ πὼς καταλιέτ΄ἡ νιότη
καὶ τοῦ ἀθρώπου ἡ δύναμη στοῦ χρόνου τὴν καμπή.
Σίμωσα καὶ τσὴ μίλησα, τὴ ρώτηξα ἴντα κάνει,
μου’πὲ ‘’ἀλάργο δὲ μπορῶ νὰ ζήσω ἀπ’τὸ χωριό’’ κι’ὕστερα ξανακοίταξε, μὲ ρώτησε ''ποιὸς εἶσαι;'' Γιὰ δὲ σὲ βγάνω, γέρασα καὶ δύσκολα θωρώ!’’

Θυμοῦμαι ποὺ ἐστίβιαζε τὰ ξύλα πάνω σ’ἄλλο
κι’άναφτε μεσημεριανὴ φωθιὰ στὴν παραστιὰ,
νὰ μαγέρεψει μ’ ὄρεξη φαΐ στὸν Εὐριπίδη
κι’ἔφταν’ἡ μοσκομυρωδιὰ μέχρι τὴν περβολιά.
Κι’ὕστερα ποὺ κατάστενε τὸν ἄντρα τζὴ μ’ἀγάπη,
νὰ χαμηλώσει νήμενε τὰ φῶτα ὁ οὐρανὸς
κι’ἐβάδιζε στὴ σκοτεινιὰ τσ’ὄρνιθες νὰ ταΐσει
κι΄ὁ χοχλιδάτος τσὴ ‘κράζε γλυκὰ ὁπετεινός.

Θυμοῦμαι ποὺ ἐκράθιενε ἕνα κονσερβοκούτι,
φόριε τὰ γαλοτζάκια τζὴ κι’ ἕνα πίλο χαρκιὸ,
πορπάθιε κι΄ἐφανέρωνε στση νύχτας τὸ σκοτίδι,
ἄξαφνα καὶ ἀθόρυβα ὡσὰν τ’ἀερικὸ.

Θυμοῦμαι μου ‘πὲ μία φορᾶ στὸ σπίτι μας ‘πὸ πίσω,
νεράιδες παλιότερα χορεῦαν τσὶ νυχτιὲς
καὶ παίρναν κόρες διαλεχτὲς γιὰ νὰχουνε ὀρτάκια
καὶ κλέφτανε λυράρηδω τσ’ἀηδονολαλιὲς.
Μὴ τῶς μιλήσεις ἂν τσὶ δεῖς, σκύψε καὶ πέτρα πιάσε!
Καὶ πὲς ‘πὸ μέσα σου Χριστὲ,σκόρπισε τὰ κακὰ!
Καὶ πέταξε ντὴ δυνατὰ ἀπάνω ντῶς παιδί μου,
νὰ δεῖς γιὰ πότε φεύγουνε κι’ἀλλάζουνε στραθιά.

Ἐπίστευγα τὰ τούτανα ποὺ ‘λέγ’ἡκέρα Ρήνη
καὶ ξάνοιγα καρτερικὰ στὸ ὑφάδι τσὴ νυχτιᾶς
καὶ πάσκιζα νεράιδες νὰ δῶ ἀπου χορένε,
πάνω στση νύχτας τσὶ σκοποὺς στὴ μέση τσ’ ἐρημιᾶς.
Δὲ γάτεχα ὁ ἄμοιρος πὼς ὅ,τι νιτρυγάρει,
τὸ λοϊσμό ἀργὰ ταχιὰ μπροστά σου τὸ θωρεῖς,
μὰ ἐδὰ ποὺ πέρασε ὁ καιρὸς γατέχω κερὰ Ρήνη,
ἴντα πεθύμας τότεσας στ’ἀλήθεια νὰ μοῦ πεῖς.