Της φωνάζει με υψωμένο το δάχτυλο μέσα στο μπαρ.

Δεν τον ακούω απ’ τη βροχή εκεί έξω.

Τη βλέπω όμως που πονάει σε κάθε του βρισιά.

Πριν από το χτύπημα η ευγενική βία του λόγου.

Νιώθω τα πλευρά της πλασμένα από φτερούγες,

οι νευρώνες της από γυαλί, η μήτρα της αυγό.

Το λευκό παλτό της δείχνει ακριβό,

μάλλον δώρο – είναι απ’ αυτά τα κορίτσια.

Όμως θα ‘πρεπε να ξέρει τι τίμημα πληρώνει.

Είναι η πόλη, βέβαια. Μια βόμβα την ξέσκισε

πριν από καιρό αλλά αντέχει. Αστρικό φως

που έχασε τον ήλιο του.

Χαϊδεύει με το δάχτυλο τη μεταξωτή μπλούζα

πάνω απ’ τον αφαλό της και τον παρατηρεί

καθώς την παρατάει σύξυλη.