Το σφίξιμο των χεριών,

το χάιδεμα στην πλάτη

και το κοίταγμα στην κόρη του ματιού

μειώθηκαν

σαν τα φύλλα τούτου του χειμώνα.

Τόσο λίγα πράγματα μας έμειναν!

Η χλωροφύλλη των λέξεων,

το ρεύμα του φωτός

και το χρώμα της φιλίας

κινούνται σαν σκουριασμένο ανοιχτό παράθυρο.

Τόσο λίγο,

όσο τιμωρούμε τον εαυτό μας

με δανεισμένη σκέψη,

ξεχνώντας και το όνομα της μέρας.

Ούτε με την αγάπη

δεν κλείνουμε ραντεβού πια.

Ξεχάσαμε την ευχαρίστηση,

όταν περιμένεις κάποιον…

Οι μέρες

δεν έχουν φόδρα

και λερωμένες στιγμές κρατάνε στις τσέπες.

Ώρες

ψεύτικη εγκυμοσύνη δείχνουν,

σιωπώντας

στην κοιλιά της φτώχειας.

Σήμερα

χάιδεψα το πρόσωπο της Κυριακής

και έγινα νέος,

πλούσιος,

με ένα φιλί παραπάνω,

που μου έλειπε…