Μεγαλώνω…

Νηστικός από μια αγάπη

που δεν γνώρισα,

διψασμένος για ένα φιλί που μου λείπει.

Κι όμως, μου φτάνει ο πρωινός ήλιος.

Πίνω με κλειστά τα μάτια

τις αχτίδες

σα χρυσή πορτοκαλάδα,

που με κάνει να νιώθω

ξημέρωμα.

Παραπάνω… τι να θέλω,

χαιρετώ το γείτονα

με τα κατάμαυρα κατσαρά μαλλιά του,

αγγίζω τη γυναίκα

ξεχνώντας τα σαράντα χρόνια

που μας γελούσαν μαζί

και καβαλάω τη μηχανή

γαζώνοντας την αύρα του πρωινού

που μου αντιστέκεται.

Έτσι μεγαλώνω, φίλε μου,

απλά,

χωρίς να δηλώνω στην εφορία

παραπάνω απ’ την καθημερινότητα.

Τόσο απλά.

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΜΟΣΧΟΒΟΛΟΥΝ

στον Τ. Πατρίκιο

Τα δικά σας ποιήματα

μασάω,

σαν γλυκό του κουταλιού.

Απολαμβάνω τη νοστιμιά

γλείφοντας τα χείλη μου

χωρίς να χορταίνω.

Οι στίχοι κλαριά δάφνης,

σαν το βλέμμα:

ήρεμο και ονειρεμένο,

αγάπη που δεν προδίδεται.

Τα δικά σας ποιήματα

μασάω,

σαν φρέσκο μέλι

που μυρίζει νέκταρ.

Να είσαι μέλισσα,

άραγε,

που τόσο συχνά κάθεσαι

στο βλέμμα μου;