Σκίστηκαν.

Στη σόλα τους διαβάζεις
τα χιλιόμετρα.
Έχουν ανοίξει στόματα παντού.
Μπρος πίσω.

Τα παπούτσια μου.

Τα αγαπημένα από τα πιο αγαπημένα
πράγματα που τα χαλάω έτσι εύκολα.

Τα φόρεσα σε γάμους, σε γιορτές
σε συναντήσεις ένοχες
γνώρισαν φίλους, συγγενείς κι άλλους πολλούς.

Κι έτσι ξέχασαν συζητήσεις
και περασμένες κακίες.

Νομίζω πως θυμούνται μόνο τα καλά
χωρίς ποτέ να με γκρινιάξουν.

Και πού δεν πήγαν τα παπούτσια μου
ίσαμε χθες που άνοιξαν τα απορημένα
στόματα τους.

Μα κι έτσι αγαπημένα είναι
δείχτης του χρόνου που ξοδεύτηκε.

Κι ούτε ένα όνομα ανθρώπινο
δεν έγραψα στις σόλες τους.