Καλύτερη παρέα για το πρωί δεν έχω.

Ένα ποτήρι ούζο μοναχά, άσπρο
σαν κιμωλία από το νερό.
Μέχρι τη μέση.

Λες και φοβάμαι τη στάθμη του
αν ανέβει
λες και φοβάμαι αν ξεχειλίσει
το ποτήρι.

Κι ένα φλιτζάνι καφέ πικρό
μισοπιωμένο
σαν να πικράθηκε από την εγκατάλειψη.

Καλύτερη παρέα εγώ δεν έχω το πρωί.

Θολά νερά, θολά ζουμάκια
όπως τα μάτια μου θολά τα πρωινά
χωρίς να ξέρω αν αρχίζει η μέρα
ή αν τελειώνει.

Αποτελειώνω τον καφέ, το ούζο
και το βαρύ τον ύπνο
που μου έκλεισε τα βλέφαρα.

Όταν ανοίξω τα μάτια,
ο ήλιος έχει ανέβει
μπόλικα σκαλιά στον ουρανό
κι η παρέα φευγάτη.