Αργησα λίγο με τους φίλους μου
χθες το βράδυ.
Η βότκα μού κόντεψε τα βήματα
μου μίκρυνε τα μάτια
και τα πόδια μου τα βάρυνε.

'Αργησα λίγο.

Οι δείχτες του ρολογιού
από τα δεξιά νυσταγμένα περπάταγαν
κι η ξαγρύπνια της γυναίκας μου
μέτραγε το άγχος της προσμονής.

Η καλή μου η γυναίκα...
Στις φλέβες της
ταξιδεύει η ανησυχία της
για μας.

Για τα δικά μας χρόνια
που άργησαν.
Που γέρασαν.

Που συχνά
η καρδιά αδυνατεί να μετρά
το βάρος τους με αγάπη.

Αλλά με πόνο που άργησα
με τους φίλους χθες.