Ο μετανάστης,
είναι σαν το διπλωμένο χαρτί.
Όσο και να σιδερώνεις τη γραμμή, τις γωνίες,
τα παλιά σβησίματα,
παραμένει ίδιος στο χρώμα,
στο βλέμμα και στο βάρος.
Αμετακίνητη η ρυτίδα του χαρτιού…
Ο μετανάστης,
έχει άγρυπνο το όνειρο
και μένει φανατικός μιας νοσταλγίας
που πάντα συγκινεί.

Δεν το θέλω διπλωμένο αυτό το χαρτί.
Στην αγάπη
δεν λέω ψέματα,
και τα βήματά μου
δεν αλλάζω με άλλα πιο βιαστικά.
Μια μέρα,
απ’ τις δικές σας κατηγόριες
θα ματώνετε ακόμη και τον ήλιο.