Σε σκέφτομαι πολύ συχνά
με μια λύπη
που φυσικά
δεν τη χρειάζεσαι.

Μερικές φορές
φωνάζω τʼ όνομά σου
με άγρια προσμονή.
Χανς! Χανς!
και δεν καταλαγιάζει
η λαχτάρα
παρά μόνο
όταν ψηλαφώ προσεκτικά
τη βεβαιότητα
ότι δεν θʼ αποκριθείς.

Σε παρατηρώ να περπατάς
δίπλα στον Σεττεμπρίνι
σε ρωτώ με ιδιοτελή περιέργεια
για την αγαπημένη σου
και υποδαυλίζω
με τη δήθεν
ταπεινή συμπαράστασή μου
τη ζήλια σου
για το πορτραίτο του γιατρού.

Κι ύστερα παραφυλάω
περιμένω υπομονετικά
να κάνεις την απογευματινή σου κούρα.
Έρχομαι πλάι σου
για να χαϊδέψω τον πυρετό
που δεν τολμούσες
να ονειρευτείς στα «πεδινά»
μα κυρίως για να προσκυνήσω
τη σεμνή σου ήττα.

Θωπεύω τις σκιές
που διεκδίκησαν τα σπλάχνα σου
κι ευγενικά, αθόρυβα
σου δόθηκαν

Αγανακτώ, ζηλεύω
και μισώ
(για λίγες μόνο άχαρες στιγμές
πριν ο θαυμασμός με παραλύσει)
την Κλαούντια
που λάμπει ήρεμα και διάφανα
καθώς κρατά σφιχτά
το περήφανο
τρυφερό χέρι της αρρώστιας.

Ήρθε η στιγμή να σου το πω
κι ελπίζω να με συγχωρήσεις
καλέ μου.
Εκείνο
το μικρό ξύλινο μολύβι
που χρόνια αναζητάς
εγώ το έχω κλέψει.

Με τούτο σου γράφω τώρα δα
αυτό το γράμμα

Ορκίζομαι
πως θα στο επιστρέψω
όταν σε συναντήσω
πάλι στο «Μαγικό βουνό»