Συχνά αναρωτιέμαι τι νόημα έχει
τις λέξεις να στοιβάζω σαν αλαζόνας αρχιτέκτονας
μιας αόρατης Βαβέλ
τους στίχους να τεντώνω κι άλλους να πετσοκόβω
και τα θεμέλια του ποιήματος με ρήματα κι αντωνυμίες
διαρκώς να υποσκάπτω

όταν η βία βασιλεύει κι η βαρβαρότητα αξεδίψαστη.

Μα σαν με διαπερνά της άνοιξης το στέρνο
ξέρω δεν είναι μάταιη η εμμονή στην ποίηση
και το μακρόσυρτο τραγούδι που ξεκινούν οι λέξεις
σπονδή στης ομορφιάς την πληγωμένη περηφάνια.

Έτσι την ποίηση απ’ την αρχή ξορκίζω
να μην μ’ εγκαταλείψει
να μην αντιληφθεί πως περισσεύουν οι δικοί μου στίχοι
αφού έναν λυγμό ως τώρα δεν έχουν εξορίσει
από του κόσμου την αστείρευτη βοή.