Δε λέω, δυνατό και στιβαρό
το πάθος της Άννας (Καρένινα).
Όμως εγώ
για πάντα
τρυφερά θ’ αγγίζω
τη νεύρωση
που σαν αχλή κάθε πρωί
την Έμμα (Μποβαρύ)
σκέπαζε.
Και θα τη συμπονώ
καθώς γελάστηκε
ότι τ’ αγρίμι
του ανικανοποίητου
με κόκαλα του έρωτα
πως θα μπορέσει
να χορτάσει.