Σου γράϕω
για τ’ ανιαρά
δυσανάγνωστα μεσημέρια
της εϕηβείας μου
που μου γύρισαν
την πλάτη
αϕού κι εγώ από καιρό
τα είχα περιϕρονήσει.
Σου γράϕω
για τις ύπουλες ενοχές
τους σϕιχτοδεμένους ϕόβους
και τις συμμαχίες
της μοναξιάς.
Σου γράϕω για το
μαύρο απουσιολόγιο
της απώλειας.
Πήρε την πρώτη παρουσία του
στη Γ´ Γυμνασίου
κι από τότε προσθέτει
νέα ϕύλλα.
Για τη Γεωμετρία της νοσταλγίας
800 Km σε ευθεία
μια ώρα με ταχύτητα αεροπλάνου
Σου γράϕω
για τη λαχτάρα
εκείνου του απογεύματος.
Πετούσε απ’ το πρωί
πάνω απ’ τον Χορτιάτη
με ξαϕνιασμένες ϕτερούγες.
Για το Γενάρη που
ξεϕορτώθηκε
απ’ το πέτο του το κρύο
και καρϕίτσωσε το ζεστό
χαμόγελο των ματιών σου.
Για τα βήματά μας
νεογέννητα ροδαλά θαύματα
σαστισμένα μπουσουλούσαν
στο πεζοδρόμιο.
Για τα ϕιλιά πεταλούδες
που χτυπούσαν
στα τοιχώματα της επιθυμίας
κι έπειτα
με μεθοδικές κινήσεις
ύϕαναν κουκούλια
κι έμπαιναν μέσα
άρχιζαν μακρόχρονη
απεργία πείνας
μέχρι να ξαναγίνουν γύρη.
Για τη μυστική μελωδία
των γυμνών δένδρων
στην πλατεία Αγίας Σοϕίας
που σκέπαζε την τραχιά
ϕλυαρία των πραγμάτων
Τέλος/ σου γράϕω
για τους μικρούς ήλιους.
Ξεμύτισαν
μέσα στο σκούρο απόγευμα
απ’ τον Θερμαϊκό,
τσουρούϕλισαν
τις ρώγες των δαχτύλων μας
κι έπειτα βούτηξαν
στην υγρή ϕυλακή τους
υγ. Το έχεις άραγε εκείνο
το παράξενο αλϕαβητάρι
που μας χάρισαν;
Εξειδικευμένο για
αμϕίβιες ϕτερωτές λέξεις;