Τα σύννεφα συλλάβιζαν σύμφωνα νοτισμένα
φωνήεντα υγρά σπονδή και τάμα
στο όνειρο
και στου ορίζοντα
την άφατη λευκότητα.

Το απομεσήμερο εκείνο
σταθήκαμε μικροί των νόμων παραβάτες
κρατώντας τα χειρόγραφα του έρωτα*
(Αξιωθήκανε γαλάζια αύρα
κι αλμύρα που επιμένει
ν’ απλώνεται στη ρίζα του Ταΰγετου).

Τι όμορφα το όμικρον κυκλώνεις
και πώς διπλώνεις κάπως νευρικά το άλφα
-όπως κι εγώ-
το λάμδα σου πάντα θα πλάθει τη λαχτάρα.
Άκου του βήτα την τρυφερή οιμωγή
καθώς φωτίζονται οι λέξεις – σύννεφα.
Τον θρίαμβο της άλλης μέρας πραγματώνουνε
για πλάσματα μονάχα φτερωτά.

Τ’ αλφάβητά σου όλα αγαπώ