Μες το μεσημέρι
βρέθηκα στο ΤΟΥΝΕΛ

(του Σάμπατο)
και έμενα εκεί
κοκαλωμένη
μπροστά σ' εκείνο
τον αμφιλεγόμενο
πίνακα του ζωγράφου
με την ψευδαίσθηση
ότι βλέπω και διαβλέπω
κάτι που οι άλλοι
προσπερνούσαν
ή τους ξέφευγε
ή πολύ απλά
έφευγαν για
να γλιτώσουν

κι έπειτα ήρθε
ο ζωγράφος
άρπαξε κι αυτός
την ψευδαίσθηση
την ψαλίδισε
λίγο
για να χωρέσει
στη μαρτυρία του
και την κράτησε γερά.

Σε λίγο
άρχισε να χιονίζει
στο εσωτερικό
του πίνακα
οι νιφάδες
αγέρωχες
και φαντασμένες
όπως αρμόζει
στην παραμυθία τους
σκέπαζαν ύπουλα
των χρωμάτων
τα βογγητά...

Ακόμη δεν μπορώ
να πιστέψω
πως σώθηκα
αφού όλοι
ξέρουμε δα
τι τέλος, τι αρχή
τι μέση
είχε αυτός
ο έρωτας
που ένα φως λαχτάρησε
στο ΤΟΥΝΕΛ...